Իրանի պաշտպանության նախարար, բրիգադի գեներալ Ազիզ Նասիրզադեն կիրակի օրը նախազգուշացրել է, որ ամերիկացիները չեն կարող սպառնալ Իրանին, քանի որ ամբողջ տարածաշրջանում նրանց բազաները գտնվում են Իրանի նշանառության տակ։ «Մենք թշնամի չենք մեր հարևան երկրներին, նրանք մեր եղբայրներն են, բայց նրանց տարածքում գտնվող ամերիկյան բազաները կդառնան մեր թիրախները», - շեշտել է Նասիրզադեն։               
 

Զեյթունցիների վենդետան

Զեյթունցիների վենդետան
16.09.2016 | 09:51

Ինչպես մեր առաքինությունների, այնպես էլ արատների արմատները պատմության մեջ են: ՈՒ, թերևս, իմաստ ունի երբեմն-երբեմն վեր հանել թերությունների ժամանակագրությունը, որովհետև ինքնաճանաչում նշանակում է նաև հոռի կողմերի իմացություն:

Պատմական զուգահեռները անցյալի ու ներկայի միջև ուսուցողական և օգտակար են, սակայն դրանք նվազ հետաքրքրական չեն անցյալի և անցյալի միջև:
Ի՞նչ ենք պատկերացնում զեյթունցի ասելով` մարտաշունչ, անզիջում, կռվազան լեռնական: Զեյթունցիները բազմաթիվ հերոսական էջեր են թողել թուրքական իշխանությունների դեմ ազգային-ազատագրական պայքարի պատմության մեջ: Բայց հիմա խոսքը դրա մասին չէ, կուզենայի զուգահեռ անցկացնել Զեյթունի և… իտալական կղզիների միջև:
Վենդետան` արյան վրիժառությունը, սկիզբ է առել Կորսիկայից, ապա տարածվել Սարդինիայում ու Սիցիլիայում: Հայաստանում ճիշտ այդպիսի, ինքնահատուկ, յուր առանձին կոշտուկոպիտ բարբառով մի «կղզի» էր Զեյթունը, որտեղ XIX դարում վենդետան ձևավորվել էր որպես յուրատեսակ «մշակույթ»:
Կռվարարությունը և միմյանց նկատմամբ անհաշտությունը դրսևորվում էին, նախ, վիճաբանություններով, որոնց հաջորդում էին մեկմեկու նախազգուշացնելու, ահաբեկելու գործողությունները:


Այսպես, մեկը գիշերով, երբ հակառակորդը քնած էր լինում, մուտք էր գործում նրա տուն, բարձի կողքին մի բուռ վառոդ լցնում ու հեռանում: Այսինքն, թե` տես, կարող էի քեզ սպանել, բայց չարեցի, ուրեմն քեզ սուսուփուս պահիր:
Գիշերով եկեղեցուց դագաղ էին գողանում ու տանում-դնում թշնամու դռանը, հասկացնելով` քեզ դագաղ կդնեմ:
Մտնում էին միմյանց այգիներ ու կտրում տնկիներն ու որթերը, այգիների մեջ եղած քոլիկները այրում, իսկ փռած չամիչը թե թարմ էր` կոխկրտում էին, թե չոր` գողանում:
Կտրում էին եզան, ձիու, ջորու, էշի պոչը կամ ականջը:
Երեկոյից մինչ կեսգիշեր սկսում էին իրար տներ քարկոծել:


Քանի որ Զեյթունի տները կառուցված էին լեռնալանջին, ապա մեկի տանիքը հանդիսանում էր մյուսի բակը: Բակի քարը քանդում էին, որպեսզի մյուսի տան առաստաղը փլվի, իսկ հողե կամ քարե ծխնելույզները փլցնում:
Եթե հակառակորդը ջրաղաց ուներ, խողովակի մեջ քար էին խցկում, որպեսզի ջրի ընթացքը խափանվեր:
Ի վերջո, եթե ցերեկվա ժամը 12-ից հետո հանդիպում էին թշնամու կնոջը, խլում էին գլխի ծածկոցը կամ փախցնում ճակատից կախած ոսկիները:
Այսքանից հետո սպանությունը, բնականաբար, անխուսափելի էր: Բայց սկսվում էր նոր փուլ:
Քանի որ հետևելու էր պարտադիր հատուցում, և դա կարող էր փոխադարձաբար շարունակվել տասնամյակներով, ցեղեցեղ, ոճրագործը ձգտում էր հաշտության: Դրա համար նրան պետք էր միջնորդ: Զեյթունը բաժանված էր չորս մասի, որոնցից ամեն մեկը կառավարում էր առանձին առաջնորդ: Մարդասպանը դիմում էր այդպիսի թաղային հեղինակության, և եթե վերջինս համաձայնում էր, գնում էին սպանվածի տուն: Հանցագործը փաթաթվում էր կտավե սավանով, ընկնում սպանվածի ժառանգի ոտքերը և ասում` պատանքովս եմ եկել, թե կուզես` սպանիր: Հետո սկսում էր խոսել հաշտարարը: Եթե գործը գլուխ էր գալիս, սպանվածի ժառանգը ներում էր, ոճրագործը նրան մի գավաթ գինի էր մատուցում, ձեռքը համբուրում ու վճարում առնվազն 1000 ղուրուշ:
Սակայն նման հաշտություններ հազվադեպ էին կայանում:
Զեյթունն ինչո՞վ էր տարբերվում Կորսիկայից:

Խաչատուր ԴԱԴԱՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2554

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ